Machtig mooie vakantie op Rarotonga

Al ben ik inmiddels weer in Nederland (4 daagjes) heb ik eindelijk wat tijd gevonden om de blog over mijn vakantie op Rarotonga af te maken. Eindelijk wat bijgekomen van de jetlag is hier dan mijn verhaal over de geweldige reis naar dit prachtige Cook Island.

Zaterdag 26 juni om 18:45 vertrekken, aankomst op Rarotonga (Cook Islands) 00:35 vrijdag 25 juni. Dat is dus 1 dag terug in de tijd, doordat we de tijdgrens zijn overgestoken.

Met een bloemenkrans werden we ontvangen op het eiland om met de bus naar onze accommodatie gebracht te worden. Rond een uur of 2 à 3 in de ochtend konden we slapen om de volgende ochtend met een schitterend uitzicht vanaf onze zonnedeck op het witte strand, de blauwe oceaan en het koraal uit te kijken. Een heus droomplaatje!

Nog even uitleggen hoe de oceaan hier werkt: rondom het hele eiland, ongeveer 500 meter verwijderd van de kust is een ‘reef’, rif is volgens mij het Nederlandse woord. Dit is onderwatermuur van koraal waar de golven van de oceaan op breken. Doordat de golven op zo’n grote afstand van het strand al breken is het water tussen het strand en de reef (dit heet de ‘lagoon’, ofwel de lagune) heerlijk rustig, zo helder als maar kan en zodoende uitstekend voor snorkelen.

Elke zaterdag is er markt dus die zijn we op gaan zoeken. Volop kraampjes met fruit, groenten, drink- en eetkraampjes, kleding, sieraden en souvenirs. Hier het een en ander aan eten gekocht om vervolgens op zoek te gaan naar een vervoersmiddel wat ons het eiland kon rond brengen. Dit werd de scooter. Aangezien ik tijdelijk geen rijbewijs heb, kon alleen Jonathon de bestuurder worden. Dit was echter niet zo snel geregeld, aangezien de Cook Islands iedereen die geen motorrijbewijs heeft vraagt om een test te doen om aan te tonen dat je wel scooterwaardig en scootervaardig bent. Jonathon had alleen op Kreta en Griekenland op scooter gereden waar ze geen enkele regels handhaven en iedereen als gekken rijdt (zoals sommigen van jullie uit eigen ervaring kunnen herkennen ;). De politieagent moest dus even overtuigd worden. Na een dubbele test om pionnen rijden was hij dan geslaagd en in het heuse bezit van een Cook Islands motorrijbewijs!

In de middag zijn we naar de oostkust van het eiland gereden waar vier eilandjes vlakbij de kust liggen en waartussen prachtige lagunes zijn. Hier liepen we tegen een plaatselijke rugbywedstrijd aan. Nou ja, plaatselijk... eilandelijk zou een beter woord zijn. Het werd tijdens deze wedstrijd nogmaals duidelijk dat rugby echt een ruige sport is. Zeker vijf spelers liepen een blessure op aan het oog, neus, nek of aan een ander bepaald gevoelige plek, jullie mogen gokken waar.

Die avond gegeten bij een klein restaurantje ‘Kaena’ waar de serveersters met een lang gezicht rondliepen, maar waar het eten echt heerlijk was!

De zondag zijn we, net als iedere dag op dit eiland, begonnen met een duik in de oceaan. Hiervoor lopen we het trappetje naast ons zonnedek af en staan we gelijk met de voetjes in het zand. Nog een 4 tot 6 meter verder (afhankelijk van eb of vloed) en we staan in het water.

Deze dag zijn we wederom naar de oostkust gereden om ditmaal naar een van de daar gelegen eilanden te zwemmen. Met wat spullen (water, sinaasappels, e.d.) in een tas zijn we al zwemmend overgestoken. Doordat je aan de juiste kant van het eiland aan de wind kon ontsnappen, werd het al snel bloedje heet en voel je de zon goed op je huid branden. Tijd om weer in te smeren en het water in te gaan om nog meer te snorkelen.

Later in de middag zijn we de breuk in het rif dat vlakbij onze accommodatie is, gaan ontdekken. Bij deze breuk kan het gevaarlijk zijn om te zwemmen, aangezien er een sterke stroming is tijdens bepaalde getijden, die zwemmers via de doorgang buiten de lagune kan brengen. Natuurlijk hebben we een veilige afstand gehouden en zijn we deze keer niet de diepte van de doorgang gaan ontdekken.

’s Avonds hebben we onze magen gevuld bij een Italiaans restaurant. Zijn pastamaaltijd was lekker, maar mijn pizzamaaltijd kon beter.

Maandag zijn we wederom met een duik in ‘onze’ lagune begonnen en hebben we even later de lagune bij een plek genaamd ‘Fruits of Rarotonga’ opgezocht. Hier is de lagune dieper dan bij ons, ongeveer 4 meter, maar is het nog steeds rustig water. Je kunt hier dan ook mega groot koraal tegenkomen, welke schuilplaats biedt voor wat grotere vissen. Het is echt heerlijk om zo in het water rond te dobberen en met de zon op je rug te genieten van al het moois in de oceaan. ’s Middags zijn we met kajaks langs het strand richting oost gegaan om zodoende ook òp het water van de lagune te kunnen genieten.

’s Avonds zijn we naar Flame Tree restaurant geweest. Vanaf de weg zag dit er interessant en lekker uit met een ook smakelijke menukaart echter, kwamen we later achter, kan het ook wel eens van de duurdere eetgelegenheden op het eiland zijn. Hier heb ik een mega speklap met dikke vet- en zwoerdrand gegeten. Deze was ook echt heerlijk, maar ze hadden de rand van mij weg mogen laten.

Na ook op de dinsdagochtend wakker geworden te zijn met een duik zijn we naar het oosten van het eiland gegaan om een tocht te maken met de glazen bodem boot van Captain Tama. Met deze boot zijn we naar dezelfde snorkelplek gegaan als maandag bij de ‘Fruits’. Een manier om veel vissen te zien is beetje rondzwemmen en hopen dat je een school van een of andere soort tegenkomt. Een andere manier is: voer in het water gooien. Misschien een beetje flauw, maar wel gegarandeerd succes. Meest bijzondere levende bezienswaardigheden waren de ‘clams’ (schelpen die dichtklappen wanneer iets er in of er vlak langs zwemt, sorry, weet het NL’se woord niet), meerdere megagrote (>70 cm) ‘snapper’ (dit denken we tenminste dat het was, en sorry, geen vertaling) en, de grootste verrassing van allemaal, de eel (in NL: aal, jaja, die was niet moeilijk hè). Ik zeg niet zomaar dat dit de ‘grootste’ verrassing was, want dit was een allemachtig grote aal van tenminste 2 meter!

Op de terugweg voeren we langs een klein eiland waarvan we wisten dat dat een goede snorkelplek was en vroegen we of we daar afgezet konden worden om zelf naar het volgende eiland te zwemmen, waar we de bbq zouden hebben. Dit was geen probleem, dus sprongen we overboord. In eerste instantie zag de lagoon er niet heel erg interessant uit, weinig koraal, veel zand en kleine visjes. Dit veranderde naar een omgeving met megaveel zee-egels. Vlak na het moment dat we besloten om maar rechtstreeks naar het eiland te zwemmen, aangezien we veel van hetzelfde bleven zien, zag ik plotseling iets groot en donker rechts langs me. Jonathon was links ongeveer 8 meter verder aan het zwemmen, dus ik probeerde, met het mondstuk nog in mijn mond, zo hard mogelijk hem te roepen. Gelijk weer rechts kijken of ‘het’ nog niet weg was, nee, ik zie hem nog. Gelijk weer kijken of Jonathon me had gehoord, nee, nog harder proberen te schreeuwen, ja, hij kijkt om. Toen weer met mijn hoofd onder water of ik het nog steeds kon zien en ondertussen met mijn armen heftige gebaren maken dat hij hierheen moest komen. En wat zagen we: een eagle ray (als ik het juist vertaal is dat een Adelaarrog)! Het had een spanwijdte van 1 meter en ‘vloog’ supersoepel door het water. Wat een prachtig dier om te zien zwemmen! We konden het nog even volgen, maar al gauw zwom het verder tussen het koraal door en verdween het.

Woensdagochtend was een langzame en relaxte ochtend met alweer een duik in de oceaan. In de loop van de ochtend zijn we naar het stadje gereden, geluncht op een terras met club sandwich en friet. Van daaruit waren we snel bij de haven om met een zeilboot naar mooie plekken buiten het rif te varen. Helaas door gebrek aan wind was het gebruik van zeilen nutteloos, dus voeren we met de motor. Hoewel ik nooit in een auto, vliegtuig of boot ziek ben geworden, ben ik ditmaal toch wel misselijk geworden en moest ik me concentreren om het niet erger te laten worden. Niet erg lekker wanneer je er bijna een uur over doet om op de eerste bestemming te komen en daarom dus zo’n 45 minuten aan het concentreren bent op je beroerdheid....

Eenmaal aangekomen en met de snorkeluitrusting in het water gesprongen, was de misselijkheid gelijk weg en kon ik volop van het uitzicht in de diepe oceaan genieten. Nog nooit eerder had ik rotsen van koraal gezien die zo hoog als heuvels zijn en metersdiepe nissen hebben. Vanuit een diepte van meer dan 20 meter komen deze opdoemen en bereiken ongeveer een hoogte van twee meter onder je. Met de golven die je ongeveer een halve meter omhoog en omlaag schommelden was het dan ook af en toe even uitkijken. Zulke grote schepsels in het water zorgen er wel voor dat je je kwetsbaar voelt en graag zo soepel als een vis wil zijn, zodat je met gemak tussen al het koraal en in de diepte kunt zwemmen. Na ongeveer 20 minuten zwemmen klommen weer op de boot om een stukje terug te varen en op een andere plek nog een keer het water in te duiken. Hier zag de man die met ons mee zwom op ongeveer 15 meter diepte een schildpad zwemmen. Hij had geluk, want de paar seconden later dat wij het wilden bekijken was de schildpad verdwenen. Op die diepte is het sowieso al moeilijk om vissen of schildpadden te zien, maar wanneer ze een zandgedeelte over steken dan steekt hun donkere uiterlijk wel af bij de lichte kleur van het zand.

Na deze tweede duik zijn we op zoek gegaan naar een eetgelegenheid. We hadden goede dingen gehoord over Mavae, een restaurant aan het strand met live muziek, goed eten en een gezellige sfeer. Het kwam de beloftes na en we hebben genoten van een stukkie vis en biefstuk. Onvoorstelbaar als het is, was ik toch als eerste klaar met het hoofdmenu, maar dat kmot waarschijnlijk doordat zijn portie ook een bijna 1,5 keer groter was. Dus heb ik nog een paar happen van hem meegesnoept om uiteindelijk van een heerlijk toetje, warme appel en perzik crumble te genieten.

Jammer genoeg komen aan alle goede dingen eind, dus zo gingen wij ook de laatste dag, donderdag, van onze vakantie in. De duik in de lagune hebben we natuurlijk niet overgeslagen en na ons ontbijt zouden we richting onze laatste georganiseerde activiteit gaan rijden. Helaas dacht het weer hier anders over en kwam het met bakken uit de hemel. We wisten dat als we in dit weer naar buiten zouden gaan, we in 5 seconden al doorweekt zouden zijn. Daarom hebben we maar even gewacht, ook al betekende dat dat we te laat aan zouden komen. Na de stortbui stapten we op de scooter en arriveerden we bij de gepensioneerde gids die ons het bos van Rarotonga in leidde en de bomen, planten en vogels liet kennismaken. Toen kwam het eigenlijk wel goed uit dat het had geregend, want anders zou het een erg warme en zweterige bedoeling zijn geweest. Nu werden we alsnog wel nat, maar dat was van de druppels die nog op het gras zat en van de bladeren viel. Na een aantal uur gewandeld te hebben door het prachtige wilde bos, reden we weer terug naar ons huisje. Na een korte stop wederom weer op de scooter gestapt om richting stad te gaan. Nou ja “stad”..., de grootste groep huisjes en winkels dat vlakbij het vliegveld ligt. De scooter moest namelijk weer ingeleverd worden. Snel de bus weer gepakt die ons terug kon brengen om nog even te kunnen relaxen voordat we de tassen moesten inpakken. Na een laatste verfrissende duik in de lagune, was er dan toch geen ontkennen aan en werd het inpakken. Van het eten dat we nog in de koelkast hadden (en dit was niet heel weinig) hebben we ons laatste avondmaaltje gemaakt om daarna ook nog even in het voren te slapen, aangezien we een erg korte nacht voor de boeg hadden.

Rond middernacht kwam onze bus die ons naar het vliegveld zou brengen. Als geschenk kregen we beiden nog een mooie schelpen ketting, waarbij de meeste heren hun ketting gelijk aan hun dames afstonden. Zo ook Jonathon, dus had ik er gelijk twee!

Bij de douane werd er nog erg moeilijk gedaan over mijn visum en mijn paspoort, maar na 20 minuten onduidelijkheid en gezever werd ik toch doorgelaten. Alle toeristen worden daarna nog even verrast met een ‘departure tax’ van maar liefst $ 50,-. ‘Zat dat niet al in de prijs?’, denk je dan?! Maar er was geen ontkomen aan, dus hebben wij ook betaald. Ook bij de poortjes waren de bagage checkers nogal mierenneukerig naar mijn mening, want zelfs mijn labello moest nog in een plastic zakje. Hier zou ik dan wel weer voor moeten betalen, waar ik geen zin in had, dus ik besloot dat ze de labello in hun r**t mochten steken. Natuurlijk niet met die woorden gezegd, maar met al die problemen die we daarvoor al hadden gehad, had ik geen zin in nog meer drama, dus mochten ze dat van mij weggooien.

Toen we zo’n beetje schoon genoeg hadden van alles, kwam er opnieuw een dame van de vliegmaatschappij naar ons toe gelopen. Wat wil ze nú dan weer? Of we belang hadden met zitplaatsen bij de nooduitgang voor meer been ruimte? Blij verrast namen we dit aanbod graag aan en hadden we toch nog wat goed nieuws voordat we Rarotonga gingen verlaten.

Op vrijdag 2 juli om 1:50 vertrok dan ons vliegtuig en kwamen we zaterdag 3 juli om 4:30 weer aan in Auckland. Jep, dat lezen jullie goed, we slaan dus bijna 24 uur over. Die moesten we dus helaas weer teruggeven aan de “Tijd”, doordat we wederom de tijdsgrens overstaken. Hiermee kwam een eind aan de heerlijke vakantie op een droomeiland met zijn prachtige lagunes. De totale hoeveelheid verschillende vissen dat we hebben gezien is bijna onbeschrijflijk. Echt een toplocatie om te genieten van zon, zee, strand en zwemmen!